Boże Narodzenie

Święta Bożego Narodzenia to dziwny czas.

Życzenia szczere i wymuszone, rozmowy swobodne i ostentacyjne, wizyty na które się czeka i wizyty obowiązkowe, rozczarowania i ekscytacje, wiadomości złe, wiadomości dobre, komuś rodzi się dziecko, komuś umiera matka, telefony, na które się czeka, telefony niewykonane i te, których już nie będzie, a numer nadal zapisany w kontaktach i długo tam jeszcze zostanie.

Do książek, odłożonych do czytania, bo wreszcie będzie czas, się nie zagląda, bo dostaje się kolejne w prezencie i właśnie od tych zaczyna.

Zjedzone pierogi, niezjedzone pierniki, popite winem postanowienia, że za rok zrobimy wszystko inaczej, wszystko tak samo, wszystko sami, nic sami. Dlatego za rok na pewno stąd wyjedziesz i będziesz mieć wszystko gdzieś, a kiedy wyjedziesz będziesz tęsknić i postanowisz za rok jednak zrobić wszystko inaczej. Czasem trzeba sobie przypomnieć, że przecież sami piszemy własną opowieść wigilijną.

A nie mam z Bożym Narodzeniem wyłącznie mięciutkich, bialutkich, puchatych wspomnień.
Bywały święta złe i bardzo złe.
Było kilka świąt pierwszy raz po, święta pierwszy raz bez kogoś, święta smutne, święta przepłakane.

Między świątecznymi piosenkami, które uwielbiam, ona które czekam przez cały rok i teraz pęka mi w domu radio, jest jedna nieświąteczna, arcymistrzowska. Wśród rzeczy, do których człowiek musi dojrzeć, są jej słowa. No bo tych, że wnet i tak zginiemy w zupie, a które powstały rok po narodzinach Agnieszki Osieckiej, nie traktujemy tak poważnie. A szkoda.

Boże Narodzenie, kochani, trwa tyle co taniec.

Lektura w tle: 

Agnieszka Osiecka „Niech żyje bal!”